Վահագն Ասատրյան, ՀՀ Ազգային հերոս - Եթե ուզում ենք` զինվորը հարգի հրամանատարին, պետք ա հրամանատարը լինի գրագետ, պետք ա սպան լինի կարդացած: Դու դրանով դառնալու ես առաջնորդ, դու դրանով ստեղծելու ես հարգանքդ, շրջապատդ, թիմդ, ինչով էլ վաղը կարողանալու ես հաղթել հակառակորդին:
Օմարի արծիվը Օմարի լեռներում, որտեղ սարերը ամպերից բարձր են, սպիտակը՝ գրեթե տարին տասներկու ամիս, գնդապետ Վահագն Ասատրյանն անզիջում պայքարեց: Հաջորդ թեժ կետը Արցախի հարավում էր՝ Մեխակավանում և Հադրութում:
Սիմա Պետրոսյան, Վահագն Ասատրյանի մայրը - Երբ ինքը խոսում էր Օմարից, ասում էր՝ մամ ջան, սատկացնում եմ, ջարդում եմ և գնում եմ առաջ: Չմտածես՝ հաղթական եղիր, մարտական եղիր և հպարտ եղիր։ Ես հպարտ եմ, որ նման տղա ունեմ։
Գնդապետ Ասատրյանը ռազմական հինգ բուհ է ավարտել, առաջնորդել ստորաբաժանումներ, որոնք մարտական առաջադրանքը պատվով են կատարել, սովորեցրել ճիշտ ապրել կյանքում, ծառայության մեջ, պատերազմի օրերին։
Վահագն Ասատրյան - Առողջ մտածելակերպով, ճշմարիտ, ինչպես կար Մոնթեն, պետք ա սկսել քեզանից, ցույց տալ, որ մենք այդպիսին ենք ու դառնալ այդպիսին, որպեսզի ունենանք նման հաջողություններ:
Հերոսի մայրը որդու ամեն պարգևով ապրել, չի թաքցրել հպարտությունը: Տիկին Սիման հերոսացած որդուց կուզեր լսել նրա սխրանքների մասին։
Սիմա Պետրոսյան - Նա ճիշտ ընտրել էր իր ուղին, իսկական հայրենասեր, իսկական հերոս, լեգենդ: Ծնված օրվանից ինքն այդպիսին է եղել, ինքնուրույն։
Փոխգնդապետ Սարգիս Ստեփանյանը վերջին երկու տարում ծառայել է գնդապետ Ասատրյանի հետ: Ասում է՝ երբ հրամանատարը զորամաս էր մտնում, ծառայությունը շունչ էր առնում: Ռազմաճակատում Ասատրյանն ավելի շուտ էր զգում վտանգը, անում հնարավորը, որ թշնամին մոլորվի։
Սարգիս Ստեփանյան, ՀՀ ԶՈՒ բրիգադի հրամանատարի օգնական - Ինքը իրական հերոսներից է: Ես հերոս բառը վերջերս քիչ եմ օգտագործում, բայց նա իրական հերոս էր, որովհետև բոլոր մարդիկ, բոլոր զինվորականները կերազեին նման հրամանատար ունենալ թե՛ իր մարտական գիտելիքների համար, թե՛ տեսակի համար, լավ ընկեր լինելու համար։
Գնդապետ Ասատրյանը գիտեր՝ ինչպես զինվորի հետ շփվել ու սերժանտների մեջ հրամանատարական որակներ սերմանել: Ինքն ավելի շուտ էր զինվորի հայացքում տեսնում, թե ինչ են մտածում ու զգում։
Վահագն Ասատրյան - Ոչ մի բան ընդհանրապես բանակում ձևական չի: Դա մտածված ա: Եթե դու հասկանալով ես անում, ավելի շուտ ես ընկալում: Եթե անում ես ուղղակի, չես դառնալու, չի ստացվելու:
Կինը՝ Հասմիկն էլ ամուսնու խոսքերը լսում, հիշում է՝ Վահագնի համար չլուծվող խնդիր չկար: Նա առաջին հերթին մարդ էր, հետո հրամանատար՝ բոլոր առումներով: Հերոս, որ ծառայում էր անմնացորդ նվիրումով, հայրենիքի գիտակցումով։
Հասմիկ Ղևոնդյան, Վահագն Ասատրյանի այրին - Վահագնը հենց էդպիսին էր՝ ժայռի պես ամուր, հզոր մեր բոլորի թիկունքին և շատ համեստ, հասանելի բոլորին՝ հարազատներին, ընկերներին: Իրականում հերոսներն էդպիսին են լինում, որ երբևիցե իրենց «ես»-ը չեն կարևորում: Ինքը հենց այդպիսին էր։
Վահագն Ասատրյանն Արցախի սարերում ու ձորերում գիշեր-ցերեկ կռիվ է տվել: Չի նահանջել նույնիսկ, երբ ծանր կորուստներ է ունեցել: Երբ տղաները հայտնվել են շրջափակման մեջ, ինքն է առաջ նետվել, ընկերներին տարածքից հանել:
Հիմա տանն են հերոսի ամենասիրելի իրերը. այս անկյունում ամեն ինչ հրամանատարի մասին է:
Հայաստանի Ազգային հերոսը Օմարի բարձունքներն անառիկ պահեց, բայց ընկավ սիրելի քաղաքը՝ Հադրութը, պաշտպանելիս: Վահագն Ասատրյանը համալրեց անմահների շարքերը, պատմության դասագրքերում էլ ևս մեկ անուն, սակայն մի իրական հերոսապատում ավելացավ: