Հեռուստատեսությունը՝ որպես ընտանեկան մասնագիտություն

Ծնողների մասնագիտությունը հաճախ ազդում է նաեւ երեխաների ապագա մասնագիտության ընտրության վրա:

Ծնողների մասնագիտությունը հաճախ ազդում է նաեւ երեխաների ապագա մասնագիտության ընտրության վրա: Ստիպողաբար կամ հետաքրքրասիրությունից դրդված՝ զավակները հաճախ հենց հայրերի ու մայրերի գործն են շարունակում: Հեռուստատեսության պարագայում այդ «հիվանդությունը» բուժում գրեթե չունի:

Նկարահանման տաղավարները, հեռուստակռունկներն ու կապույտ էկրանի առեղծվածը «ճահիճի» պես ձգում է տասնամյակներ շարունակ այստեղ աշխատած մարդկանց զավակներին: Մենք գտանք Առաջին ալիքի այն աշխատողներին, ում համար հեռուստատեսությունում լինելը ոչ միայն աշխատանք է, այլեւ ընտանեկան գործ: Չգրված օրենք է՝ ամեն առավոտ տնից գոնե մեկը պետք է բարձրանա Նորքի բարձունք՝ Գեւորգ Հովսեփյան 26:

Մուշեղ Մինասյան, ռեժիսոր (ռեժիսոր Արթուր Մինասյանի եւ հաղորդավար Վերա Մինասյանի որդին)

«Հանրայինում աշխատում եմ 1989-ի սեպտեմբերի մեկից: Հայրս՝ Արթուր Մինասյանը, դեռ 1960-ականներից այստեղ էր: Ռեժիսորի ասիստենտից հասել էր մինչեւ ուսումնական հաղորդումների գլխավոր ռեժիսորի պաշտոնին: Փոքր երեխա էի՝ ձեռքիցս բռնում, հետը բերում էր աշխատանքի: Մայրիկիս հետ էլ էի գալիս, մանկական հաղորդումների բաժնում հաղորդավար էր:

Պատկերացրեք՝ 10-12 տարեկան երեխա, ով ամեն օր տեսնում է Մհեր Մկրտչյանին, Խորեն Աբրահամյանին, թատրոնի ու կինոյի այլ հայտնի դեմքերի: Դպրոցն ավարտելուց հետո միանգամից եկա աշխատանքի: Ամենացածր պաշտոնում էի՝ 3-րդ կարգի ռեժիսորի ասիստենտ: Մեկ տարի աշխատելուց հետո ընդունվեցի Մանկավարժական ինստիտուտի կինոյի եւ ֆոտոյի բաժինը: Հորս աշխատելու տարիներից շատ բան է փոխվել այստեղ, բայց մթնոլորտը միշտ նույնն է՝ մեղվի փեթակ հիշեցնող շենքն անդադար աշխատում է»:

Արթուր Մինասյանը (աջից) լրագրող եւ հաղորդավար Ռոբերտ Մավիսակալյանի հետ

Մելիք Մայիլյան, ռեժիսոր (հաղորդավար Սոս Մայիլյանի եւ ռեժիսոր Սեդա Մայիլյանի որդին)

«Հայրս 1949-ից ռադիոյի հաղորդավար էր: Երբ որոշում կայացվեց հեռուստատեսություն հիմնել, հաղորդավարների հիմնական մասին՝ այդ թվում հայրիկիս, հրավիրեցին ռադիոյից: Հետո արդեն մայրս էր աշխատում այստեղ որպես ռեժիսոր:

Տանն ամեն օր լսում էի հեռուստատեսության մասին ու մտովի պատկերացնում այդ մեծ շենքը, որտեղ մարդիկ օրնիբուն աշխատում են: Տնտեսագետի մասնագիտությունն ընտրեցի, համալսարան ընդունվեցի, բայց սիրտս այստեղ էր: Բանակից հետո մայրս ասաց, որ ռեժիսորի ասիստենտի տեղ կա, ընդունեցին ու մինչ օրս հեռուստատեսությունում եմ»:

Հաղորդավար Սոս Մայիլյան

Ռեժիսոր Սեդա Մայիլյան

Արման Պետրոսյան, բեմադրող օպերատոր (օպերատոր Բորիս Պետրոսյանի որդին)

«Հայրս՝ Բորիս Պետրոսյանը, հեռուստաընկերության գլխավոր օպերատորն էր: Հեռուստատեսային աշխատանքը կադրից այն կողմ միշտ ավելի շատ էր հետաքրքրում ինձ:

Մեր տունը հեռուստաընկերության օպերատորների հավաքատեղին էր, ես ու եղբայրս՝ Երվանդը, լսում էինք զրույցները կադրի, օպերատորական աշխատանքի ու տեսախցիկների մասին: Ուզած-չուզած ցանկություն էր առաջացել լինել այդ աշխարհում: Հիմա երկուսս էլ այստեղ ենք, աշխատում ենք որպես բեմադրող օպերատորներ»:

Օպերատոր Բորիս Պետրոսյան

Մերուժ Խաչիկօղլյան, հնչյունային օպերատոր (օպերատոր Էդուարդ Խաչիկօղլյանի որդին)

«Մեր ընտանիքի մեծ մասն աշխատել է հեռուստատեսությունում: Ես, քույրս ու եղբայրս ընտրեցինք հորս ճանապարհը: Հիմա միայն ես եմ մնացել: Մթնոլորտը դեռ վաղուց ձգում էր ինձ, հայտնվում ես «ճահճում» ու չես կարողանում դուրս գալ:

Հայրս հեռուստատեսության առաջին օպերատորներից էր, ու չեմ հիշում մի օր, որ հոգներ կամ դժգոհեր աշխատանքից: Նույն բնավորությունն ունեմ նաեւ ես՝ հեռուստատեսությունը հանգստի ժամանակ չունի»:

Օպերատոր Էդուարդ Խաչիկօղլյան

Էմիլ Սարգսյան, ռեժիսորի ասիստենտ (սպորտային մեկնաբան Սլավա Սարգսյանի որդին)

«Քանի որ հայրս 1970-ականներից սպորտի աշխարհում էր, ֆուտբոլով էի զբաղվում, հետո՝ ձյուդոյով: Ավարտել եմ Ֆիզիկական կուլտուրայի պետական ինստիտուտը, այնուհետեւ անցել 6-ամսյա կուրսեր՝ օպերատորական գործ եւ ռեժիսուրա մասնագիտություններով ու մտել հեռուստատեսային աշխարհ:

Առաջին անգամ 8-9 տարեկանում եմ եղել այստեղ: 2003-ից անցել եմ աշխատանքի՝ արդեն 12 տարի: Ինձ հեռուստատեսությունում գրավում է անմիջական մթնոլորտն ու կոլեկտիվը: Հայրիկի աշխատանքն այս տարիների ընթացքում չափանիշ է եղել ինձ համար, փորձել եմ ոչ մի վրիպում կամ բացթողում չունենալ»:

Սպորտային մեկնաբան Սլավա Սարգսյան

Շանթ Թադեւոսյան, օպերատոր (հնչյունային ռեժիսոր Լեւոն Թադեւոսյանի որդին)

«Դեռ դպրոցական երեխա էի, երբ հայրս աշխատում էր հեռուստատեսությունում որպես հնչյունային ռեժիսոր: Հայրիկի հետ հաճախ ռադիոյում էի լինում, ձայնագրում էր նվագախմբերի կատարումները, հետո սկսեցի նաեւ հեռուստատեսություն գալ, ծանոթանալ տարբեր մասնագիտությունների նրբություններին: Սովորեցի Մանկավարժական համալսարանի կուլտուրայի ֆակուլտետի օպերատորական բաժնում: 2004-ից Առաջին ալիքում եմ»:

Կենտրոնում` հնչյունային ռեժիսոր Լեւոն Թադեւոսյանը

Արսեն Գեւորգյան, ինժեներ (ինժեներ Միշիկ Գեւորգյանի որդին)

«Մոտ 25 տարի աշխատում եմ հեռուստատեսությունում: Շարժական հեռուստակայանի ինժեներ եմ: Հայրս 60-ականներից էր այստեղ ու ինձ էլ, կարելի է ասել, «ներքաշեց» իր մասնագիտության մեջ:

«Պտուղը ծառից հեռու չի ընկնում» արտահայտությունը ճիշտ ինձ համար է, տասնամյակների ընթացքում լիովին յուրացրեցի նրա գործը, նրա մահից հետո պարտականություններն ամբողջովին ես եմ կատարում»:

Աջից` ինժեներ Միշիկ Գեւորգյանը

Սվետլանա Իսկանդարյան, ինժեներ (ինժեներ Լյուդմիլա Գեւորգյանի դուստրը)

«Կես տարեկան եմ եղել, երբ մայրս հեռուստատեսությունում ընդունվել է աշխատանքի: 1971-ի փետրվարից հերթափոխի ինժեներ էր: Ես էլ ցանկացա դառնալ ռեժիսոր, բայց չստացվեց, երիտասարդ աղջիկ էի, թույլ չտվեցին միայնակ մեկնել Լենինգրադ սովորելու: Ընդունվեցի Պոլիտեխնիկական ինստիտուտի ռադիոտեխնիկական ֆակուլտետ ու դեռ չավարտած անցա աշխատանքի:

Պայուսակիս մեջ շրթներիկի ու հայելու կողքին փոքրիկ պտուտակահան կար, որով կարգավորում էինք տեսախցիկի աշխատանքը: Ընկերուհիներս ծիծաղում էին, ես՝ հպարտանում իմ աշխատանքով, որից անբաժան եմ մինչ օրս: Մայրս, ի դեպ, մինչ օրս աշխատում է, քույրս էլ է հեռուստատեսությունում որպես հնչյունային ռեժիսոր»:

Լիլիթ Իսկանդարյան, հնչյունային ռեժիսոր (ինժեներ Լյուդմիլա Գեւորգյանի դուստրը, Սվետլանա Իսկանդարյանի քույրը)

«Հանրայինում եմ 1985-ի դեկտեմբերից: Սկսել եմ ամենացածր պաշտոնից, մեխանիկ էի: Երկու-երեք տարի անց արդեն հնչյունային ռեժիսորի ասիստենտ էի, հետո` ռեժիսոր: Երբ ընդունվում էի ԵՊՀ ռուս բանասիրության ֆակուլտետը, չէի մտածում, որ մի օր կհայտնվեմ հեռուստատեսությունում ու ամբողջ կյանքս կկապեմ այս աշխարհի հետ:

Մայրս ու քույրս այստեղ են աշխատում, արդեն երեք տասնամյակ մեր հանդիպման վայրը հեռուստատեսությունն է: Մարդիկ զարմանում են` բոլորը գործից դուրս են հանդիպում ընտանիքի անդամներին, մենք` աշխատանքի վայրում»:

Աջից առաջինը` Սվետլանա եւ Լիլիթ Իսկանդարյաններ մայրը` Լյուդմիլա Գեւորգյանը

Զարուհի Ռշտունի, լուրերի մեկնաբան (ռեժիսոր Սուրեն Ռշտունու դուստրը)

«Մանկուց եղել եմ հեռուստատեսությունում: Հայրիկի հետ գալիս էի աշխատանքի, մասնակցում տարբեր հաղորդումների և նկարահանումների: Անկախ ամեն ինչից` կապված էի հեռուստատեսության հետ ու անընդհատ ցանկանում էի այստեղ գալ: Չնայած դրան` ընտրեցի լեզվաբանի մասնագիտությունը, սովորեցի Վ.Բրյուսովի անվան պետական լեզվաբանական համալսարանում:

Երկրորդ մասնագիտություն ընտրելը ճակատագրական դարձավ: Լրագրողի որակավորումը թույլ տվեց գալ հեռուստատեսություն: Սկզբում աշխատում էի որպես լրագրող, հետո` լուրերի մեկնաբան: Հնչեղ ու տարբերվող ազգանունս միանգամից մատնում է` Սուրեն Ռշտունու դուստրն եմ: Դա ավելի է պարտավորեցնում աշխատանքս գերազանց կատարել ու բարձր պահել հայրիկի պատիվը»:

Ռեժիսոր Սուրեն Ռշտունի

Գևորգ Մատինյան (տեխնիկական համալիրի պետ, կրկնօրինակման ռեժիսոր Մարինե Բլբուլյանի որդին)

Դպրոցական տարիներին մայրիկի հետ հաճախ էի գալիս հեռուստատեսություն, մասնակցում հաղորդումների ստեղծման գործընթացին։ Հեռուստաարտադրանքի պատրաստումը հոգեհարազատ դարձավ, մեծ սեր ունեի տեխնիկայի հանդեպ։ Հենց այդ էր նաև ԵՊՀ ռադիոֆիզիկայի ֆակուլտետ ընդունվելու պատճառը։ 2009-ից Առաջին ալիքում եմ։

Կրկնօրինակման ռեժիսոր Մարինե Բլբուլյան

Դիտումների քանակ1219